Dom rodziny Riddle

Tom spojrzał na Erica spokojnie
-oczywiście że możesz z nami jeść. Jeśli będziesz chciał możesz spożywać z nami wszystkie posiłki. To samo tyczy sie wolnego czasu. Eric ty już nie masz tu ograniczeń. No poza zabieraniem Tośka bez mojej wiedzy.
Poszedł z nimi do jadalni i zaśmiał się
-skoro tak to ja też poproszę omlety. Dajcie też jakąś herbate
Zwrócił sie do skrzatów

Eric usiadł obok syna. Spojrzał na Toma.
- Dzień dobroci dla zwierząt? Jeszcze wczoraj zakazywałeś mi wychodzić z pokoju - prychnął. Złapał solniczkę i zaczął się nią bawić. Westchnął.
- Rodzina. Nie wiem, czy nadaję się do rodziny. Czy na nią zasługuję. Skoro dopiero po ośmiu latach poznałem syna. - szepnął.

Spojrzał na niego
-Zasługujesz na rodzinę bardziej niż ja Eric. Byłem głupcem, że zauważyłem to dopiero teraz
Szepnął cicho i gdy tylko jedzenie został podane uśmiechnął się
-To nie dzień dobroci. To będzie trwało dalej.
Szepnął
-Smacznego

Uśmiechnął się do niego
-a ja mam zwierzątko! Mam puszka. Ma na imię Eric. Tatuś wymyślał to imię.
Spokojnie zaczął zajadać
-uwielbiam jedzonko. Mamusiu a ty co lubisz? Ja uwielbiam pluszowe misie. Mam cały pokój z misiami. Lubie też rysować i biegać. Jak wyzdrowiejesz to pobawisz się ze mną na dworze?

Eric przyglądał się Tomowi.
- Ostatnia szansa. Ostatnia. Jeśli coś zrobisz nie tak, nie ręczę za siebie - rzucił spokojnie, po czym z uśmiechem spojrzał na syna.
- Ja też nazywam się Eric, jak Twój puszek. - Pogładził włosy syna. - Ja? Ja też lubię rysować. I zbieram kamienie szlachetne i minerały. - uśmiechnął się. - Zabiorę Cię nad morze, poszukamy bursztynów. Przydałoby mi się kilka do kolekcji. Co Ty na to?

Tosiek ucieszył sie chyba jeszcze bardziej niż jego tata
-Będę miał tate i mame!!!!! Super!!!
Szczęśliwy podszedł i przytulił się do Erica siadając mu na kolanach
-Nad morze? Ale Tatuś mówi, że nie wolno mu wyjeżdżać...
Spojrzał na tate
-Będę mógł jechać z mamusią?

Tom popatrzył na nich uważnie i uśmiechnąl się
-będziesz mógł. Ale mam dwa warunki. Dam ci naszyjnik którego nie zdejmiesz. Dzięki temu będę wiedział gdzie jesteś. Po drugie pojedziecie gdy twoja mama już wydobrzeje. Ja nie mogę wyjechać to by było niebezpieczne
Spojrzał na Erica uważnie
-Dziękuję. Nie zmarnuje jej

Eric wstał
- To, że Ty jesteś w stanie oderwać dziecko od matki, nie znaczy, że ja jestem w stanie oderwać ojca od syna. Jak mi tak nie ufasz, to proszę bardzo, zapewnij dziecku rozrywkę sam, bo ja nie będę tego znosić tylko dlatego, że Ty wolisz zabijać ludzi, niż zająć się własnym synem! - I wyszedł.

Tom siedział na niego zaskoczony. Widział już minę tośka. Westchnał i wstał zaraz. Poszedł za nim
-jeśli nie chcesz żebym to robił to do cholery powiedz! Powiedziałem, że chce abyśmy byli szczęśliwą rodziną ale do cholery nie umiem czytać w myślach! Jeśli czegoś chcesz to mów do cholery po to masz usta!

A Tosiek smutny wstał. Nie zjadł omletu do końca. Wyszedł na korytarz a słysząc kłótnie rodziców poszedl do swojego pokoju. Schował się w piramidzie zbudowanej z misiów. Przytulił swojego ulubionego misia i smutny tam siedział myśląc , że rodzice go już nie kochają

Eric dumnie uniósł głowę
- Ja mam używać ust, a Ty mózgu już nie musisz?! Osiem lat temu powinieneś to rzucić! Osiem lat temu powinieneś zadbać o mnie i dziecko, a nie myśleć o sobie i swoich dyrdymałach! Osiem lat temu powinieneś rzucić to cholerstwo! Bo nigdy nie będziesz panem świata! Nigdy! Ale mogłeś być szczęśliwy w inny sposób! Mając RODZINĘ! Ale nie, lepiej dążyć do niemożliwego.

Spojrzał mu w oczy uważnie w oczy
-Więc do cholery mogę to rzucić!
Wściekły westchnął po chwili
-jeszcze dzisiaj złoże poddanie się
Ruszył w stronę gabinetu

Eric patrzył za nim. Westchnął i udał się do swojej sypialni, gdzie usiadł. Dalej czuł się słabo, nie nie tknął jedzenia. Cóż. Westchnął i podkulił nogi, patrząc w stronę okna, które było zakryte kratami. Położył się i odetchnął spokojnie.
- Jak to cholernie boli. - Szepnął do siebie, zamykając oczy. Zasnął.

Tom ogarnął wszystko i wysłał akt poddania. Trochę to zajęło ale poszedł do pokoju Erica. Widząc, że śpi po prostu okrył go kocem i ucałował go w czoło i wyszedł aby ten mógł odpocząć. Poszedł do gabinetu, aby wezwać śmierciożerców i ogłosić likwidacje ich.

Tosiek smutny dopiero wieczorem wyszedł i poszedł do pokoju mamy. Patrzył jak ta śpi a kiedy sie obudził skulił się smutny w kącie
-To moja wina prawda? Kłócicie się przeze mnie? Jakbym się nie urodził byłoby lepiej...
Schował twarz pomiędzy kolanami

Choć się wyspał, to wyglądał, jakby miał wyzionąć ducha. Przeczesał swoje czarne włosy i spojrzał na syna. Mimo osłabienia podszedł do niego i kucnął, gładząc jego włosy
- Kochanie, kłócimy się z powodu różnicy charakterów. Kłócimy się, bo mnie zranił. Kłócimy się, bo mam dość tego, kim jest - pocałował go w czoło - nie przez Ciebie. Ty jesteś sensem mojego życia, rozumiesz?

Tosiek chlipał cichutko
-Nie chce być sensem. Chce żeby mamusia z tatusiem byli razem szczęśliwi. Jesli to ja jestem problemem to ja znikne. Obiecuje. Tyylko się już nie kłóćcie...
Siedział dalej skulony w tym kącie patrząc na mamusie. Był dzieckiem i bardzo odczuwał kłótnie rodziców

Eric pogładził go z uśmiechem po głowie
- Antonio - pocałował go w czółko i złapał za rękę, wstając. - Chodź pójdziemy do taty. - Eric zabrał go na korytarz. Ale zawahał się. - Ehm, wiesz gdzie on jest? - spytał spokojnie. Cóż, chciał, żeby mały był szczęśliwy.

Tosiek wziął mame za ręke i grzecznie z nim wyszedł przecieając oczka rękawem
-tatuś ? W gabinecie...albo w pokoju spotkań
Mruknął cicho i wskazał mamie stronę, w której znajdowały się obydwa te pomieszczenia. Szedł z nim nie odzywając się. On tylko chciał mieć szczęśliwą rodzinkę

Eric więc bez pukania wszedł z nim do gabinetu. Spojrzał już nieco mniej chłodno na Toma. Usiadł i wziął Tośka na kolana. Nic nie powiedział, tylko patrzył na Toma. Nie umiał ubrać w słowa tego, że chce z nimi stworzyć normalną rodzinę. Westchnął cicho i spojrzał na syna.

Tom już miał wychodzić z gabinetu gdy Eric z malcem weszli i usiedli. Patrzył na niego chwilę
-em... Miło mi, że przyszliście. Ale muszę was prosić żebyście powiedzieli co was sprwadza...Muszę przekazać podwładnymm nowinę o rozwiązaniu śmierciożerców, gdyż wysłałem już akt poddania...
Obserwował ich chwilę
-Wszystko w porządku? Widzę, że Tosiek płakał..

- No właśnie. Płakał. - Eric zdjął delikatnie chłopca i postawił go, samemu wstając. - Bo myśli, że nasze kłótnie to jego wina. Bo myśli, że nam na nim nie zależy. Bo pewien facet, nie będę pokazywał palcami, na tyle lat rozdzielił go z matką. Więc teraz, i to migiem, pójdziesz rozwiązać do końca wszystkie swoje problemy i wieczorem masz mi się OŚWIADCZYĆ. I weźmiemy ślub. I nie obchodzi mnie, jak nie chcesz. Weźmiemy ślub i będziemy rodziną. Jasne?

Tom słuchał go uważnie po czym z obojętną miną podszedł do niego. Zaraz jednak się uśmiechnął i poprostu go pocałował.
-mogę to zrobić już teraz
Sięgnął na szafke za plecami Erica po czym uklęknął otwierając małe pudełeczko
-Zgodzisz się zostać moją żoną i założyć ze mną normalną rodzinę?

Tak...Przygotowywał się na to już od dawna. Długo wybierał ten pierścionek

Eric był zaskoczony. Szczerze się tego nie spodziewał.
-Ja.. Ja... - Mruknął. Spojrzał na okno, na syna, na Toma, znowu na okno, i zaś na Toma. - Tak. Zgadzam się. Pod warunkiem, że nie będę na Twojej uwięzi. Ty nie zabierasz syna bez informowania mnie, i ja też. Rozumiemy się?

Tom uśmiechnął się zadowolony
-zgoda. Pamiętasz? Mówiłem że dam mu branzoletke która będziemi ujawniać gdzie jest. Mogę tak to zrobić by twoja też ukazywałagdzie jest Tosiek. Oczywiście jeśli maluch będzie chciał taką nosić.